Sevmeden Ölmek Zor

Ayazda

Gözlerin ümit

Saçların bahardı

Akşam kızarırdı yanaklarında

Donmuş vakitleri seyrederdim

Düşlerim naftalin kokar

Hatıralar sandığında

Saçlarını örüp duruyorum zamanın

Suskun gölgeme kızıyorum boyuna

İnsan, kendi karanlığını yaşıyor

Biliyorum geceler de morarır ayazda

Ürpertiyor beni devasa kentler

Taş duvarlar arasında büyüyor yalnızlığım

Ağlamak hafifletmiyorki hüznümü

Hala açlıktan ölenler var!