Öznelik ve Ötekilik

Bazı "Lacan yanlıları"nın Lacan'ın çalışmalarının tefsir edilmesine bir son verilmesi çağrısına ve Lacan'ın "Lacan karşıtları" tarafından nüfuz edilemez olarak reddedilmesine karşı çıkan Öznelik ve Ötekilik, Lacan'ın "paradoksal olarak sistematik" bir düşünür olduğunu ve metinlerinin yakın bir analizinin gerekliliğini iddia ediyor.

Lorenzo Chiesa, felsefi bir perspektiften, Lacan'ın çalışmasında öznelik kavramının evrimini incelerken Lacan'ın İmgesel, Simgesel ve Gerçek düzenlerine göre Lacancı öznenin ötekilikle zorunlu ilişkisi içinde ayrıntılı bir okumasını gerçekleştiriyor. Chiesa, Lacan'ın özneyi incelemesinin görünüşte uyumsuz aşamalarının altında yatan sürekliliği vurgular ve Lacan'ın teorisini tutarlı bir felsefi sistem olarak tanımlar - ancak sürekli olarak gözden geçirilen ve bu nedenle "tamamlanmamış", "açık" ve problematik bir sistem. Chiesa, konuyla ilgili her bir "eski" teoriyi "yeni" bir ayrıntılandırma çerçevesinde analiz eder ve temel ilkelerini giderek daha karmaşık hale gelen genel bir psikanalitik söylem perspektifinden yeniden değerlendirir. 1960'lardan itibaren, diye yazar Chiesa, Lacancı özne, aktif olarak yüzleşilmesi ve varsayılması gereken indirgenemez bir eksiklik anlamına gelir; Chiesa ayrıca bu "özneleştirilmiş eksiklik"in postmodernizm tarafından iddia edilen "öznenin ölümü" ile geleneksel "tözselci" özne nosyonuna dönüş arasındaki çağdaş açmazdan bir kaçış sunduğunu ileri sürer. Psikanalitik konulara özgün bir yaklaşım getiren Öznelik ve Ötekilik, Lacancı kavramların felsefi bir araştırmasına duyulan ihtiyacı ciddiye alarak, Lacan üzerine mevcut literatürde önemli bir boşluğu dolduruyor.