Kirpi ile Papatya

İki yaralı bir tam eder mi?
Yaralı, yaralıyı iyi edebilir mi?
Kendi yarası zaman zaman sızlamaya başladığında, onu görmeden, karşıya yetebilir mi kişi?
Ortak yaralar tamam da, ya birbirinden apayrı yaralar. Onlar anlaşılabilir mi?
İki taraf da aynı anda kanıyorsa, birinin diğerini iyi etmesi beklenir mi?
Neden hep romantik gelir kurtarıcı olmak ve neden birlikte iyileşmek kutsaldır?
İncindiğimiz ilişkilerden sonra yeni bir ilişkide iyileşebiliriz elbet, ama ya daha da yaralanırsak?
Ya fark etmeden, yaramızı kaşıyıcı bir kimseye tutunup, defalarca aynı yerlerden sızım sızım sızlarsak? 
Ya mum gibi karşıyı iyi edip aydınlatırken kendimizi tüketirsek?
İki yaralı bir tam etmiyor. Ve filmlerdeki gibi birbirini iyi de etmiyor…
İnsan ancak kendi kendini kabul ettiğinde, kendi yolundan gidebildiğinde, kendi yarasına kimseden beklemeden merhem olduğunda, en çok kendini düşündüğünde iyi oluyor. Çünkü̈ ancak iyileşme yolculuğumuza eşlik edebilir yanımızdaki. İyi bir eşlikçi olduğunda birçok açıdan hayat kolaylaşır ve insan çok daha çabuk iyileşir, çok daha çabuk sever kendini, çok daha çabuk kabullenir ama tek başına seni iyileştiremez bir eşlikçi.

Bu hikâyede de iki yaralı var. Ece ve Emre. İkisinin de aşk sandığı bir hikâyeye eşlik ederken ilişkilerindeki problemlerinin, aslında kendi içlerinde taşıdıkları izlerden geldiğine şahit olacaksınız. Siz de bu yolculukta belki kendinize dair bir şeyler bulacak ve iyi ilişkiler kurmak için önce kendinize bakmak üzere bir yolculuğa çıkacaksınız.

Keyifli okumalar…