Kırk Yama

Sokaklarında ıhlamur, iğde ağaçlarının sıralandığı, demirden bahçe kapısına yediveren güllerinin sarmalandığı 3-4 katlı evleri, akşamüstü yeşil hortumla fış fış sulanan bahçeleri,
Yerlere attıkları çekirdek kabukları yüzünden Mansur Efendi’nin çalı süpürgesiyle kovalanan mahalle çocukları,
Mizample saçlı, döpiyesli zarif hanımefendileri, takım elbiseli beyefendileri,
Bakkal Seyfi’si, taş fırını, yorgancısı, tuhafiyecisi ile en kralından esnafı,
Siyah beyaz televizyonda Kaçak, Kunte Kinte izleyebilmek için dama tırmanıp anteni düzelten babaları,
Kışın közde kestane, yazın buğulu çağlaları gazete kâğıdından külahın içinde satan Ali amcası,
Karlı havalarda elleri buz kesene kadar kartopu oynayan ahalisi,
Selamlaşan, yardımlaşan komşuları,
Yaz vakti geldi mi balkona kurulan sofraları,
Ve ilk aşkları, yaz aşkları ve ergenlik kaygıları, üniversite hayalleri,
Ayrılıklar, kavuşmalar, kâbuslar, kâbuslardan uyanmalar…
Ve kırk yamalı yürekleri…
Yamaların çare olduğu, yamaların hediye olduğu 1970-1990 Türkiye’si…