Er Meydanı 3

Arafat meydanında milyarlarca ruh Allah’ın (c.c.) huzurunda dizildi ve Evet! dediler. Sen bizim rabbimizsin! Biz de senin kulunuz!

Sözler verildi. Kulluk adına. İlk Ahit yapıldı.

Sonra bambaşka bir alemde beklemeye başladı ruhlar. Ne kadar beklediklerini dahi bilmiyorlardı ki kendilerini yalnızlıklar içinde karanlık bir suyun içinde buldular. Zaman geçti, aydınlığa kavuştular. Diğer ruhların beden giymiş halleriyle tanıştılar kendileri gibi. Küçüktüler, büyüdüler. Genç olanlar yaşlandı. Zamana karşı bir savaş başladı. Ölüm denilen korkutuldukları gerçeğe karşı.

Hayat denilen süreç türlü zorluklar ve mücadelelerle doluydu. Kimisi farkına vardı en başta verdikleri sözü hayat akıp giderken. Bu savaş başka bir savaştı. Kendilerine karşı verdikleri bir savaş.

Rablerine karşı kulluk denilen vazifeleri vardı, Kimisi üstlendi.

Çoğu önemsemedi.

Zaman doldu. Savaş bitti. Bir anda.

Hiç de beklemedikleri bir zamanda.

"Onların birine ölüm geldiği zaman: 'Rabbim, beni geri döndür' dedi. 'Böylece terk ettiğim salih amelleri işlerim.' Hayır, muhakkak ki onun söylediği söz, sadece boş bir kelimedir."

İnsan, ilk ahitten beri süre gelen yolculuğunun hayat caddesindeki kulluk vazifesini yapmakla mükelleftir. Bu vazife sonunda büyük bir hesaba çekileceğinin farkında olmalıdır. Mükâfat ve mücazatın görkemi ve şiddeti hakkındaki uyarıcılara gözünü ve kulağını kapaması onu selamete çıkarmaz.

Er Meydanı’ndaki savaşın sonu, bitmeyen yolculuğunun yeni bir başlangıcı olacak.

Üstad'ın dediği gibi:

Bizler uzun bir seferdeyiz. Buradan kabre, kabirden haşre, haşirden ebed memleketine gitmek üzereyiz.