Dokuz Tepeli

"...Bir tatlı rüzgâr esti, rüzgârda dans eden parmaklarıyla adamın saçlarını okşadı: “Eyvallah, dost.” dedi. Orman yeniden canlandı: Bir beyaz kelebek mor bir yayla çiçeğine misafir oldu, çiçek ona tatlı ikramında bulundu. Bir karınca yürüyüş kolu hep birlikte küçük salyangoza selam verirken salyangoz da üşenmeden her birine karşılık verdi. Karasinek ile kürklü bal arısı bir şeyler içmek için üzerinde çiğ taneleri bulunan bir eşek dikeninde buluştu, dertleşti. İki sevdalı uğur böceği el ele gözden uzak, küçük bir çam mantarının altına gitti, sevişti... Uzaklardan ağaç motorunun sesi geliyordu."
“Dokuz Tepeli”de Levent Delibaltaoğlu, ilk öykü kitabı “Tahta Araba”nın izinden gidiyor. Bu izler bazen çocukluğa, bazen ormana, bazen Karadeniz’in dumanlı yaylalarına uğruyor; bazen de yanı başımızda beliriyor.
Yazar, öykülerinde gözlem gücüne yöre insanının bakışını da ekliyor. Birey-doğa, birey-toplum, kadın-aile arasındaki çatışmaları yalın bir dille, kendine has üslûpla anlatıyor. Yerli yerinde kullanılan yöresel söyleyişler anlatıma içtenlik, doğallık katıyor. Mekân insan ilişkisine özlemi, kavgayı, umudu, kırgınlığı, gülümsemeyi, şaşkınlığı eklemeyi ihmal etmiyor. Böylece kahramanların bizlerden biri olduğu nahif öyküler çıkıyor ortaya. 
Dokuz Tepeli’de kimi zaman öykünün evreninde, kimi zaman şiirin dizelerinde yol buluyor duygular.
Fatma Filiz Vural