Cennetin Afyonu

tenimde sürüngen parmaklar
baştan çıkarıcı yılanıydı şeytanın
yüce bir tanrının
yükselen ruhunu taşıdı
vaazlar dinlerken insan
ateşiyle yandı kötünün
yürüdü arzunun hülyalı bahçesine
ince perdelerinden içeriyi izledi
cennet sandı ve kendini de sahibi
olmayı diledi yeniden
her doğuşun ölüm getirdiğini bildi
fakat hamuruydu cennetin afyonlu meyvesi
süt dolu memelerde aradı
anlamını varlığın
çarpık dişleriyle ısırdı
bir sabah hiçliğe uyandı