Bana İnsanı Anlat

“Aşk var mı aşk?” demiştin bir akşam.

Bir akşamüstü, ufukta beliren turuncu, kızıl harelere saklanmıştı aşk. Akşamın hemen öncesinde, sahra sarısı değince gözlere, erguvani bulutların özlem saati başlar. Güneş batımından önce ya yakalarsın ya da geç kalırsın ona. Ve Aşk; umudun kucağında sallanır gecelerde, seher vakitlerinde esen yel alır acısını ve güneş yaksa tenini gün ortasında, vuslatın secdesindedir her daim. Çift taraflı aşk olmaz demiştin… Bir aşık vardır, bir de bu aşkın çemberinde dönüp dolanan sevda sersemi. Çekilir sonsuzluğun ruhuna aşk ve çekime karşı koyamaz. Sarar gök kubbeyi, yıldızlar titrer ve esrir yüreği onun sevdasından.

Toprak aşka giden yol olur bazen, gördüğün her şey aşkın suretine bürünür ve gönül aşkla sükûnete kavuşur. Ve aşk varsa vardır her şey. Tene değen can, hiçliğin sırrına erse, sonsuzluğa da, aşka da kavuşacak. Tende kalan can ise bir çaredir toprağa, ne aşkın hükmü sürer onda, ne de sonsuzdur sevda, o da geçip gider insandan. Aşk var diyebilmek için andan içeri can gerek.