Aşiret

Bu karışık bir durumdu. Ne benim ne de Naz'ın bunu birilerine açıklama şansı yoktu. Her halükârda Naz'ın oraya gelin gidişi Naz'ı, benim de ona destek çıkışım beni suçlu konumda bırakıyordu. Naz'ı bilmem ama ben “Artık nasıl Reşit Bey'in yüzüne bakarım” diye kalakalmıştım. Zaten Reşit Bey dahi herkesin bakışlarından, sözlerinden bundan başkası anlaşılmıyordu. Reşit Bey yine iyiydi. Bir defaya mahsus “Gülçin Hanım! Sen ne evimde ev oldun ne de evimde ev bıraktın. Hep felaketim oldun. İşte erkek olup da kadına kul olmak böyle bir şey!” Herkes görsün diye beni milletin içinde azarladıysa da az ve öz davranmıştı. Ama diğerleri! Taziye süresince içimdeki acı bir tarafa onlar bir tarafa. Hele bir de Camal Ağa'nın hanımı Gülizar Hanım'ın “Gülçin Hanım! Naz'a annelik yapıp onu oraya gelin verdiğin gibi bir de getir de ona oraya gelin gitmenin sonuçlarını göster!” diye söylediği söz yok muydu? Öldüm, öldüm yere geçtim. Sanki bunu ben bilmiyordum.”